မ်က္စိဆင့္ကဲေပၚေပါက္ပံု

မ်က္လံုးသည္ လ်င္ျမန္စြာ လႈပ္႐ွားတတ္ေသာ သတၱဝါမ်ားကို ဖမ္းယူစားေသာက္ရန္ မ႐ွိမျဖစ္ လိုအပ္လွသည္။ မ်က္လံုးေပၚေပါက္လာမႈသည္ သားရဲတို႔၏ စြမ္းရည္ကို မ်ားစြာ တိုးတက္ေစၿပီး ဇီဝမ်ိဳးကြဲမႈကို လ်င္ျမန္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သည္ဟု ယူဆေသာ သိပၸံပညာ႐ွင္တို႔ပင္ ႐ွိၾကသည္။

          မ်က္လံုး၏ မူလအဂၤါသည္ ဆဲလ္တစ္ခုတည္း သက္႐ွိမ်ားတြင္ပင္႐ွိသည္။ အလင္းႏွင့္ ထိေတြ႔ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ဓာတ္ေျပာင္းလဲမႈက ဆဲလ္ကို အလင္းႏွင့္ ေဝးရာ သို႔မဟုတ္ အလင္း႐ွိရာသို႔ သြားေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္သည့္ ယႏၲရား႐ွိသည္။ ေနေရာင္သံုး အစာခ်က္သည့္ ဘတ္တီးရီးယားတို႔သည္ အလင္းကို ေထာက္လွမ္းႏိုင္မွ ေအာင္ျမင္ေပမည္။ ဗဟုဆဲလ္ သတၱဝါမ်ားတြင္ ေ႐ွးအက်ဆံုး အလင္းခံစားႏိုင္သည့္ အဂၤါမ်ားမ်ား အေရျပားမ်က္စိ (Eyespot) မ်ားျဖစ္သည္။ တုတ္ျပားတို႔တြင္ ေတြ႔ရတတ္သည္။ ၎တို႔သည္လည္း နာဗ္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ထားေသာ အလင္းကို ေထာက္လွမ္းႏိုင္သည့္ ေရာင္ျခယ္ပစၥည္းမ်ား ပါေသာ အေရျပားဆဲလ္ အစုအေဝးမ်ားသာျဖစ္ၿပီး အလင္းႏွင့္ အေမွာင္သာ ခြဲျခားႏိုင္သည္။ အလင္းလာသည့္ အရပ္ႏွင့္ ပံုရိပ္တို႔ကို မသိႏိုင္ေပ။

အာ႐ုံေၾကာစနစ္ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္

           ဘတ္တီးရီးယား၏ အေျမွးပါးတြင္ ၎အနီးမွ ဓာတုပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ဓာတ္ျပဳႏိုင္ေသာ လက္ခံပ႐ိုတင္းမ်ား ႐ွိသည္။ အဆိုပါ ဓာတ္ျပဳမႈမ်ားသည္ ဆဲလ္ရည္ၾကည္တြင္ ကြင္းဆက္ဓာတ္ျပဳမႈမ်ား ဆက္လက္ျဖစ္ေပၚေစသည္။ ဤဓာတ္ျပဳမႈမ်ားေၾကာင့္ ဘတ္တီးရီးယား၏ ဆဲလ္အၿမီးတြင္ ေျပာင္းလဲမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚေစလ်က္ အစာ႐ွိရာသို႔လည္းေကာင္း အဆိပ္မွ ေဝးရာသို႕လည္းေကာင္း ပဲ့ကိုင္ေပးႏိုင္သည့္ ယႏၱရား႐ွိသည္။ ဤျဖစ္စဥ္ကို ဓာတုအာ႐ုံ (Chemotaxis) ဟုဆိုမည္။ ေ႐ွးအလြန္က်ေသာ ဆဲလ္ေမြးယူကာ႐ုတ္ (ဆီလီယိတ္-Ciliate) မ်ားတြင္မူ ဤဓာတုအာ႐ံုအျပင္ ေနာက္ထပ္ အာ႐ံု တစ္မ်ိဳးတိုးလာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ပါရာေမစီယမ္ (Paramecium) ေခၚ ဆီလီယိတ္သည္ ၎၏ ဆဲလ္ေမြးမ်ားကို ေ႐ွ႕ေနာက္ ခတ္ျခင္းျဖင့္ ေရကူးရသည္။ ၎၏ ဦးတည္ရာဖက္ (ေခါင္းပိုင္း) သည္ အတားအဆီး (ဥပမာ ေက်ာက္ခဲ) တစ္ခုႏွင့္ ထိေတြ႕ခဲ့ေသာ္ ၎၏ဆဲလ္အေျမွးပါး တင္းအားသည္ ႐ုတ္ခ်င္း ျမင့္သြားၿပီး လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ ထြက္ေပၚလာသည္။ အဆိုပါ လွ်ပ္စစ္သည္ ဆဲလ္အေျမွးပါးတစ္ေလွ်ာက္ ဆဲလ္အေနာက္ပိုင္းသို႕ ဦးတည္၍ စီးဆင္းသြားၿပီး ဆဲလ္ေမြးမ်ားကို ေျပာင္းျပန္ေလွာ္ခတ္္ေစျခင္းျဖင့္ အတားအဆီး၏ ဆန္႔က်င္ရာဖက္သို႔ ေ႐ြ႕သည္။ ဤသည္မွာ ထိေတြ႕ အာ႐ုံတစ္မ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ေနာင္သတၱဝါမ်ားတြင္ ျဖစ္လာမည့္ အာ႐ံုေၾကာယႏၲရားသည္ အဆိုပါ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ ထုတ္လုပ္မႈမွ လာသည္။ ယူကာ႐ုတ္ဆဲလ္တို႔ မည္သုိ႔ လွ်ပ္စစ္ထုတ္သည္ကို ဆက္လက္ ေလ့လာၾကပါစို႔။

မေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္ေသာ ႐ႈပ္ေထြးမႈ (Irreducible Complexity)

           မေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္ေသာ ႐ႈပ္ေထြးမႈ ဟူသည္ကား ဖန္ဆင္း႐ွင္ဝါဒီတို႔၏ ဥာဏ္ႀကီး႐ွင္ ဒီဇိုင္နာလႈပ္႐ွားမႈ၏ အေရးအႀကီးဆံုး အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ေပသည္။ ကမာၻေလာကႀကီးကို ဘုရားသခင္က ဖန္ဆင္းသည္ဟု ယုံၾကည္အပ္ေသာ ဖန္ဆင္း႐ွင္ ဝါဒီတို႔အေနျဖင့္ ေလာကႀကီးသည္ စနစ္က်လွသည္။ ဒီဇိုင္းအႀကီးႀကီး တစ္ခုေအာက္တြင္ လႈပ္႐ွားလည္ပတ္ေနသည္။ အဆိုပါ ဒီဇိုင္းသည္ ပရမ္းပတာ သဘာဝအေလ်ာက္ မျဖစ္လာႏိုင္။ ဖန္ဆင္း႐ွင္ ဘုရား႐ွင္က ဖန္ဆင္္းေတာ္မူ၍သာ ျဖစ္လာႏိုင္ေပသည္ဟု ယူဆၾကသည္။ ၎တို႔က ေလာက၏ဒီဇိုင္း ဆိုရာ၌ သက္႐ွိဇီဝ၏ ဆင့္ကဲေပၚေပါက္ပံုကို တင္ျပအပ္ေသာ အီေဗာ္လ်ဴး႐ွင္းသီအိုရီကို မျဖစ္ႏိုင္ မွားယြင္းသည္ဟု ျငင္းခ်က္ထုတ္လာသည္။ သက္႐ွိတို႔တြင္ မေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္ေသာ ႐ႈပ္ေထြးမႈ ႐ွိသည္ဟု ထင္ျမင္လာသည္။ မေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္ေသာ ႐ႈပ္ေထြးမႈဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းကို ေဆာင္းပါး႐ွင္ ႏွစ္ႀကိမ္ သံုးၿပီးျဖစ္သည္။ အဘယ္အဓိပၸာယ္နည္းကိုမူ မ႐ွင္းျပရေသး။

           မေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္ေသာ ႐ႈပ္ေထြးမႈဆိုသည္မွာ ဇီဝသက္႐ွိတို႔၏ အဂၤါစနစ္မ်ား၊ ဇီဝကမၼစနစ္မ်ားတြင္ ၎စနစ္၏ အစိတ္အပိုင္းေလး တစ္ခုကိုပင္ ဖယ္ပစ္ေစဦး ၎၏မူလ လုပ္ငန္းစဥ္ ပ်က္စီးသြားေစႏိုင္ေသာ ႐ႈပ္ေထြးမႈတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ အဆိုပါ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုခ်င္းစီ ဆင့္ကဲေပၚေပါက္လာရန္ မျဖစ္ႏိုင္ဟု ဆိုၾကသည္။ စင္စစ္လည္း ၎သည္ ဇီဝစနစ္မ်ားတြင္ အလြန္ အေတြ႕ရမ်ားေသာ လကၡဏာတစ္ခု ျဖစ္ၾကသည္။ အို ဒါဝင္ ခင္ဗ်ား မွားသြားၿပီျဖစ္သည္။ မေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္ေအာင္ ႐ႈပ္ေထြးသည့္ စနစ္မ်ား သည္ ဆင့္ကဲျဖစ္ေပၚရန္ မျဖစ္ႏိုင္။ သက္႐ွိတို႔တြင္ ဤစနစ္မ်ားစြာ႐ွိသည္။ သို႔ျဖစ္၍ သင္ေျပာသကဲ့သို႔ သက္႐ွိ ဇီဝသည္ ဆင့္ကဲျဖစ္ေပၚျခင္း မျဖစ္ႏုိင္။ အဖဘုရားသခင္မွ ဖန္ဆင္းေတာ္မူမွ ျဖစ္ေပမည္။ အဖဘုရားသခင္၏ တန္ခိုးေတာ္သည္ ႀကီးျမတ္ေတာ္မူလွေပသည္။ ဟာေလလူးယား ဟာေလလူးယား !!!

ၿပီးျပတ္သြားပါၿပီေလာ။ ဒါဝင္၏ သီအိုရီသည္ တက္တက္စင္မွား သြားပါၿပီေလာ?? ဆက္လက္ ႐ႈစားပါ။